Ostatnio więcej się mówi o wybitnym polskim prawniku (pochodzenia żydowskiego) Rafale Lemkinie, twórcy pojęcia ludobójstwa. Na narodziny koncepcji Lemkina pierwszorzędne znaczenie miało zetknięcie się z prześladowanymi ormiańskimi uchodźcami z Turcji, którzy na przełomie XIX i XX wieku osiedlali się we Lwowie, gdzie Lemkin studiował. W 1921 roku we Lwowie powstało Towarzystwo Polsko-Ormiańskie, działające „w poczuciu potrzeby odnowienia i wzmożenia wzajemności dla zadań i interesów wspólnych obu narodów, polskiego i ormiańskiego, wobec Wschodu i Zachodu”. Znaleźli się w nim m.in. emigranci z Turcji i potomkowie starych rodów ormiańsko-polskich.

W czasie kiedy Lemkin rozpoczął swoje studia we Lwowie, wciąż istniała w nim wielowiekowa, ale niezwykle żywotna i prężna społeczność ormiańska. Wśród Ormian lwowskich wiele się mówiło o masakrach w Turcji i ugruntowała się trwała świadomość cierpień zadanych ich narodowi. Wielu kolegów Lemkina, studentów uniwersyteckich, było pochodzenia ormiańskiego. Co najważniejsze także wśród nauczycieli Lemkina na Uniwersytecie liczne były osoby tego pochodzenia: historyk sztuki Jan Bołoz Antoniewicz, lektorzy języka ormiańskiego: ksiądz ormiańskokatolicki Bogdan Dawidowicz, Garabed Keuprulian, fizyk Roman Negrusz, lekarze: Roman Barącz, Władysław Szymonowicz, Włodzimierz Łukasiewicz, Teodor Bohosiewicz Lemkin słuchał wykładów Oswalda Balzera (nie Ormianin, za to autor ważnych do dzisiaj studiów nad prawem ormiańskim w Polsce, promotor w przewodzie doktorskim Lemkina) czy też Leona Pinińskiego, profesora prawa rzymskiego, który po matce pochodził z ormiańskiego rodu Nikorowiczów. Ważny wpływ na Lemkina mieli również związani z polskimi Ormianami: wykładowca prawa kościelnego Władysław Abraham i specjalista prawa karnego Juliusz Makarewicz… – więcej na kresy.pl