A. Zapałowski: ustawa o IPN nie ogranicza badań i wypowiedzi
Leave a comment
W czwartek 1.02.2018r. w Przemyskim Seminarium Duchownym odbyła się sesja naukowa poświęcona śp. Księdzu Arcybiskupowi Ignacemu Tokarczukowi w 100 rocznicę urodzin.
Ksiądz Ignacy Tokarczuk w dniu 3.12.1965r w Przemyskiej Katedrze przyjął sakrę biskupią z rąk prymasa Stefana Wyszyńskiego. Ojciec Święty J.P II będąc w Przemyskiej Katedrze 2 czerwca 1991r. podniósł ks. biskupa Ignacego Tokarczuka do godności arcybiskupiej. W 1993r przeszedł na emeryturę, ale do końca życia był bardzo aktywnym duchowym przewodnikiem wierzących, walczących o prawdę. W dniu 3 maja 2006r. z rąk Prezydenta Lecha Kaczyńskiego otrzymał najwyższe odznaczenie państwowe – „Order Orła Białego” w uznaniu zasług za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce. Decyzją Sejmu Rzeczypospolitej Polski, a także Sejmiku Województwa Podkarpackiego rok 2018 poświęcony będzie pamięci „Niezłomnego Arcybiskupa”.
W sesji naukowej w Seminarium Duchownym, ze swoimi wspomnieniami o swojej bliskiej współpracy z Ks. Arcybiskupem I. Tokarczukiem wystąpili: Ks. dr. Henryk Borcz, ks. prof. Józef Wołczański, ks. dr. Andrzej Skiba oraz Biskup Edward Białogłowski , który przez wiele lat był sekretarzem biskupa. Klerycy przedstawili sztukę o ks. Arcybiskupie i Jego pracy jako Ordynariusza Archidiecezji Przemyskiej. Był też archiwalny wywiad z Arcybiskupem
I. Tokarczukiem udostępniony przez TVP Rzeszów.
Muzeum Archidiecezjalne w Przemyślu otworzyło wystawę, a zarazem Izbę Pamięci poświęconą Arcybiskupowi I. Tokarczukowi w 100 rocznicę urodzin. Uczestnicy wystawy obejrzeli wiele pamiątek z czasów pasterskiej posługi Arcybiskupa w Przemyślu. Ks. dr. Henryk Borcz pokazał zebranym urządzenie podsłuchowe jakie zamontowane były w latach 1962 do 1975 za grzejnikami c.o. w pomieszczeniach pałacu biskupiego, gabinecie biskupa oraz pomieszczeniach Kurii.
Wieczorem w Katedrze odprawiona
Od 8 do 10 lutego 1940 roku NKWD dokonało deportacji około 250 tysięcy Polaków oraz kilka tysięcy Ukraińców, Żydów i Białorusinów , obywateli Rzeczpospolitej, głównie do Kazachstanu i na Syberię. Rozkaz o deportacji podpisał Iwan Sierow, zastępca ludowego komisarza spraw wewnętrznych (Ł. Berii) i zarazem szef NKWD Ukraińskiej SRR. W rozkazie pisał: „Plan deportacji musi być opracowany w najdrobniejszych szczegółach i zrealizowany przez trójki wykonawcze w każdym obwodzie i rejonie. Zadanie to należy wykonać przy zachowaniu zupełnego spokoju, tak by nie wywoływać demonstracji lub paniki wśród miejscowej ludności.” Oskarżeniem było uznanie tych osób za „element społecznie niebezpieczny” (SOE – socjalno opasnyj element). Nikt nie otrzymywał żadnego konkretnego oskarżenia ani wyroku, nie wiedzieli też na jaki okres czasu są przesiedlani. Niektórym grupom na miejscu przesiedlenia mówiono, że pozostaną tu 20 lat. Listę Polaków do deportacji przygotowywał miejscowy tzw. Komitet Ukraiński, natomiast zatwierdzała ją rejonowa „trójka” NKWD, w której składzie najczęściej był miejscowy Żyd i Ukrainiec. Pierwsza deportacja objęła głównie: osadników wojskowych, urzędników państwowych średniego i niższego szczebla (urzędnicy wyższego szczebla byli już wcześniej aresztowani i skazani, część z nich Sowieci już wymordowali), służbę leśną, część kolejarzy. Przesiedlano całe rodziny, z dziećmi, starcami i chorymi. Często pustoszały całe wsie. Domowników budzono brutalnym łomotem w drzwi, zwykle między północą a godziną 2 w nocy i dawano od pół godziny do 2 godzin czasu na spakowanie się. Na miejscu pozostawał praktycznie cały dobytek, na sanie ładowano tylko część ubrań i żywności. Saniami wywozili ich do najbliższej stacji kolejowej sąsiedzi Ukraińcy pod eskortą jednego enkawudzisty
Po przyjęciu przez obie izby polskiego parlamentu nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej ukraiński IPN poinformował w środę, że nie widzi możliwości dalszej współpracy w ramach Ukraińsko-Polskiego Forum Historyków w dotychczasowym kształcie. W wydanym komunikacie ukraiński IPN ogłosił, że „przyjęcie nowej ustawy o IPN Polski, która przewiduje m.in. odpowiedzialność karną za zaprzeczanie »zbrodniom ukraińskich nacjonalistów w latach 1925-1950«, poważnie ogranicza pole dyskusji i dialogu” historyków.
Poniżej publikujemy naszą odpowiedź:
