Sprawiedliwi Ukraińcy – niemile widziani w Lublinie. Chwalcy zabijania dzieci – istnień z definicji niewinnych – wprost przeciwnie.

Prezydent Miasta Lublina na trzy tygodnie przed oddaniem hołdu Sprawiedliwym Ukraińcom na szczeblu państwowym (ma się odbyć 19.06.2019 w Warszawie, Gala wręczenia medalu Virtus et Fraternitas), za pośrednictwem głosującego jak na rozkaz jednomyślnie swego klubu radnych, odmówił podobnego uhonorowania „na swoim podwórku”. Sprawił tym wielką radość pogrobowcom i apologetom nacjonalistycznych ludobójców. Gdyby miał sumienie, to pomyślałby chociaż przez chwilę, jak czują się Ukraińcy, narażający w godzinie próby życie swoje i swoich bliskich, aby ratować życie niewinnych dzieci, kobiet i mężczyzn, jak czują się dzieci i wnuki Sprawiedliwych zaproszeni do Warszawy na odebranie medali Virtus et Fraternitas. Tak więc w Lublinie znaleźli się tacy, którzy nie zdali egzaminu z człowieczeństwa w godzinie swojej próby. Stanęli po stronie katów, przeciwko ofiarom i ratującym. „Piekło drgnęło” z radości… – czytaj więcej.

Ambasadorowie Polski i Izraela w Kijowie napisali wspólny list do mera d. Stanisławowa (obecnie Iwano-Frankiwska), w którym wyrazili protest przeciwko wzniesieniu w tym mieście pomnika głównodowodzącego UPA Romana Szuchewycza. Merowi przypomniano, że Szuchewycz jest odpowiedzialny za tragiczną śmierć dziesiątków tysięcy Polaków i Żydów… – czytaj dalej na portalu kresy.pl

Jeśli naprawdę uważamy się za Polaków i odczuwamy powinności tylko wobec realnie istniejącej Rzeczypospolitej, to Lwów mamy obowiązek uważać za miasto polskie. Kiedyś, teraz i na zawsze – pisze Marcin Skalski.

Konflikt z Ukraińcami o figury lwów, będących integralną częścią Łuku Chwały na Cmentarzu Obrońców Lwowa, stawia kropkę nad „i” w kwestii fundamentalnych różnic w sporze, który można roboczo nazwać polsko-giedroyciowskim. Stosunek do wiszącego na figurami widma eksmisji z ich właściwej lokalizacji podkreśla istnienie nieprzekraczalnych różnic, jakie dzielą dwie strony polsko-giedroyciowskiego konfliktu interesów… – czytaj dalej na portalu kresy.pl

Ważnym elementem narracji współczesnych apologetów OUN-UPA jest twierdzenie, że z rąk „bojowników” OUN-UPA na terenach współczesnej Polski ginęli tylko winni – mordercy, rabusie etc.
Jest to oczywista nieprawda, i banderowska SB OUN sama wyprodukowała tego dowody. Zabijali tylko za narodowość!
Publikujemy kilka takich dokumentów oraz ich tłumaczenie na język polski… – czytaj więcej.

Dalszy ciąg korespondencji wewnętrznej przywódców OUN-UPA w Polsce jest dowodem na lekceważenie przez nich losu zwykłych Ukraińców. Informacja o sadystycznych zbrodniach SB OUN na własnym narodzie nie zrobiła na nich praktycznie żadnego wrażenia. Ponieważ oni o tych zbrodniach bardzo dobrze wiedzieli, akceptowali je.

W swoich odpowiedziach na oficjalne doniesienie zapowiedzieli adekwatną reakcję – w rzeczywistości nie zrobili nic. Warto o tych dokumentach przypominać apologetom banderyzmu – dopiero operacja wojskowa „Wisła” uwolniła Ukraińców, Łemków i Bojków spod władzy bojówkarzy Służby Bezpieczeństwa OUN. Bo to o władzę nad narodem chodziło, a nie o jego dobro… – czytaj więcej