Leave a comment
Oto następna książka Pana Mieczysława Habudy. Człowieka, który serce zostawił na Kresach, czego dowodzi w swej twórczości. Po wielu latach od przymusowego opuszczenia swych rodzinnych stron pamięta wszystko co tam przeżył. Wspomina dobre ale i bardzo tragiczne wydarzenia związane z tamtym życiem i wyraża je w swoich wierszach. Utwory poetyckie jak i proza autora oparte są na historii Polski oraz Kresów co stanowi ich ogromną wartość. Pan Mieczysław w swojej twórczości posługuje się również bałakiem lwowskim co dodaje Jego twórczości splendoru i zbliża ludzi.
Ta twórczość jest bardzo potrzebna gdyż okrucieństw doznanych w tamtym miejscu, w tamtym czasie od nacjonalistów ukraińskich nie można przebaczyć ani tym bardziej nie można ich zapomnieć. Na historii trzeba się uczyć i wyciągać z niej wnioski. Te straszne czasy pamiętają też Ukraińcy, którzy byli świadkami tych wydarzeń. Dowodem jest m.in. zachowanie się starszej Ukrainki, która znalazła się na naszym terenie uciekając przed obecnie toczącą się wojną na Ukrainie. Ta kobieta w rozmowie była wyraźnie zmieszana i zażenowana faktem, że Polacy przyjmują uchodźców z Ukrainy z otwartymi ramionami mimo, że doznali od nich potworności. Dziś rozumie co musieli przeżyć Polacy, którym pomordowano bliskich i pozostawiając wszystko uciekali aby przeżyć. Teraz to co robią Rosjanie z Ukraińcami nazywa odważnie ludobójstwem – bo i ją spotkała podobna sytuacja. Gdy mówimy o mordach na Polakach dokonanych przez banderowców na Kresach, to słowo ludobójstwo nie chce jej i im, Ukraińcom przejść przez gardło. Bardzo dziękuję autorowi za utrwalanie tak ważnych dla nas Kresowian wydarzeń i przeżyć. Wyrażam swój podziw za