Leave a comment
W 80 rocznicę powstania 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej zostanie odprawiona Msza św. w dniu 28 stycznia 2024 roku o godzinie 13.00 w Katedrze Polowej w Warszawie.
„Zaczęli napływać do naszej wsi uciekinierzy, którzy wręcz cudem wydostali się spod ciosów bandytów. Widok był straszny. Ranni, okaleczeni, kobiety i dzieci, uderzeni różnymi tępymi narzędziami, a także widłami i siekierami. Bandyci byli uzbrojeni w siekiery, kołki, noże. W dodatku towarzyszyły im kobiety, wyrostki a nawet dzieci zajmujące się rabunkiem i podpalaniem”.
To nie jest opis polowania Hutu na Tutsi, to wspomnienie Władysława Gadzała ps. „Skowronek”, urodzonego na Wołyniu, który, jako 16-letni chłopiec złożył przysięgę wojskową stając się żołnierzem Obwodu Kowelskiego Armii Krajowej, a następnie 27 Wołyńskiej Dywizji AK.
Od marca 1943 r. OUN-UPA nasila eksterminację ludności polskiej, której grozi całkowita zagłada. Słabe samoobrony padają pod ciosami UPA. By ratować ludność przed zagładą Komenda Główna AK zleca przygotowanie samoobrony w Zasmykach, tworzą ze zbiegłych rozbitków zdyscyplinowany oddział samoobrony. Oddział jest zdeterminowany by walczyć na śmierć i życie, by ocalić przed zagładą rodziny, sąsiadów, rodaków. W oddziale są ci, którzy byli świadkami „piekła”, rzezi dokonywanych na ich najbliższych, to często młodzi chłopcy i dziewczyny, których domy zostały spalone, wsie zrównane z ziemią. Wyruszają z Zasmyków po ludność polską do wsi jeszcze niezdobytych przez bandytów UPA, po ludność ukrywającą się po bagnach, lasach, schowkach. Nie zawsze udaje im się zdążyć, często atakowani są w trakcie ewakuacji Polaków do Zasmyka. W lutym 1944 roku baony „Jastrząb” i „Sokół” tworzą trzon
Ksiądz Tadeusz nauczył nas w każdej sytuacji szukać rozwiązania, iść dalej. W obliczu ciemności, wichrów, niepewności był tym, który podtrzymywał, dodawał ducha – mówił ks. prof. Józef Naumowicz odprawiając Mszę św. w obrządku ormiańskim, by dziękować Bogu za owocną i długą posługę śp. ks. wardapeta Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego wśród Ormian i dla Ormian w Polsce (ponad 20 lat).
Jest w tradycji ormiańskiej takie powiedzenie, że jeżeli ktoś ma 10% krwi ormiańskiej to jest Ormianinem. Ksiądz Tadeusz miał dużo więcej, choć powoli odkrywał swoją ormiańską tożsamość. Kiedy starał się o wyjazd na studia ormiańskie do Rzymu, czterokrotnie odmawiano mu paszportu. Nie wyjechał. Ale napisał w Polsce pracę o lwowskim arcybiskupie Izaaku Mikołaju Isakowiczu zw. „Złotoustym”, którego brat był pradziadkiem księdza Tadeusza. Przy okazji napisał i wydał Słownik kapłanów ormiańskich w Polsce. I wtedy zmienił nazwisko dodając pierwszą część- Isakowicz. Szczególnie związał się z Ormianami w 1992 roku, kiedy zmarł pasterz Ormian w Polsce, ksiądz Filipiak.
Kard. Grzegorz Ryś otrzymał Menorę Dialogu w uznaniu zasług „za zbliżanie ludzi, kultur, religii i narodów” Zelenski otrzymał Orła Białego jako przywódca „bratniego” według prezydenta ,narodu, Sakiewicz otrzymał order od ukraińskiego SB a śp. ks. Tadeusz Isakowicz Zaleski za bycie miłosiernym sprawiedliwym uczciwym mężnym walecznym nie ulegającym prześladowaniom naciskom szykanom obrazom co otrzyma oprócz otwartej Bramy do Wieczności?
