Skarga, która jest pokłosiem sprawy opisanej TUTAJ <—KLIK.

Złożona skarga, to skutek sprawy opisanej TUTAJ <— KLIK.

Ciężko doświadczył los wojennej nienawiści ks. Józefa Jastrzębskiego, wikariusza parafii Toporów, który został napadnięty w 1942 r. wieczorem na drodze. Początkowo bronił się on przed banderowcami laską bambusową, ale ta wnet się połamała. Wówczas ksiądz otrzymał potężne uderzenie kłonicą, stracił przytomność i padł na gościniec. Była wtedy zima. Napastnicy sądzili, że ksiądz nie żyje i pozostawili go na szosie. Wskutek mrozu ręce i stopy księdza przymarzły do jezdni. Gdy go znaleziono, okazało się, że stopy i palce rąk były odmrożone. Ks. Jastrzębski odzyskał przytomność dopiero na czwarty dzień. Gdyby go odwieziono natychmiast do szpitala we Lwowie, można było mu uratować dłuższe części palców, które objęła gangrena. Z powodu opóźnienia przybycia do szpitala zdołano uratować mu jedynie resztki kciuków u rąk, następnie rozcinać ścięgna dłoni, by przedłużyć resztki palców. CAŁY TEKST TUTAJ -> KLIK.

Autor tego kłamliwego paszkwila, opluwającego Polaków i polskich historyków, ukazujących cała pełnię prawdy o ogromie, niewyobrażalnych wręcz zbrodni ludobójstwa, popełnionych przez Ukraińców na narodzie polskim w latach 1918 – 1919, a potem w latach 1939 – 1949, (o terrorze ukraińskich szowinistów w okresie międzywojennym nie wspominając, który pochłonął setki polskich ofiar), takich jak profesor Edward Prus, dr. Aleksander Korman i wielu innych, jak również księdza Tadeusza Isakowicza – Zaleskiego, nazywa również Polaków okupantami Ukrainy, czyli państwa, które NIGDY nie istniało. CAŁY TEKST TUTAJ -> KLIK.

Uroczystość 80 rocznicy apogeum ukraińskiego ludobójstwa na narodzie polskim zorganizował Instytut Pamięci Narodowej Oddział Lublin, Lubelski Urząd Wojewódzki, Urząd Marszałkowski Województwa Lubelskiego, Urząd Miasta Lublin oraz przedstawiciele budowy Pomnika Wołyńskiego. Obchody rozpoczęły się mszą św. w Kościele Garnizonowym pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w intencji ofiar ludobójstwa dokonanego przez ukraińskich nacjonalistów na obywatelach II Rzeczypospolitej Polskiej. Eucharystii przewodniczył i kazanie wygłosił Wikariusz Biskupi ks. Prałat Tadeusz Pajurek który powiedział m.in. „ (…) zbrodnie na Polakach dokonywane były niejednokrotnie z niebywałym okrucieństwem, oprawcy rzadko używali broni palnej, zabijali przede wszystkim przy pomocy narzędzi gospodarczych, takie jak siekiery, widły noże. Często całe polskie rodziny ginęły w czystce, podpalano domostwa bo mordercy ryglowali drzwi a uciekających przez okna zabijali strzałami. W licznych wypadkach mieszkańców polskich wsi zapędzono do stodół czy kościołów które następnie podpalano. W prawie międzynarodowym ludobójstwo tak określane jest mianem łacińskim – genocidium atrox – czyli ludobójstwo straszne (…)” Msza Święta została odprawiona z ceremoniałem wojskowym przy udziale Pocztu Sztandarowego. Po zakończeniu mszy św. uformowano kolumnę, którą rozpoczynały poczty sztandarowe, następnie: przedstawiciele województwa lubelskiego, miasta Lublina i powiatu, formacji wojskowych, wyższych uczelni, instytucji, zakładów, organizacji, stowarzyszeń: patriotycznych, kombatanckich, kresowych, mieszkańcy Lublina i Lubelszczyzny. Uczestnicy przeszli w „Marszu Pamięci” na Skwer Ofiar Wołynia pod Pomnik Wołyński.

W Związku Sowieckim zasadniczą wagę przywiązywano do upamiętnienia bohaterów „wielkiej wojny ojczyźnianej”, którym stawiano monumentalne pomniki, mniejszą zaś – do budowania i właściwego oznaczania mogił wojennych cywilnych ofiar wojen. O symbolach religijnych na grobach nie było w ogóle mowy. Odnajdywane pochówki wojenne komasowano we wspólnych bratnich mogiłach, w których składano szczątki zarówno zamordowanej ludności cywilnej, jak i żołnierzy – pisał Andrzej Przewoźnik.

Tak się dzieje obecnie na Ukrainie. Brak zgody na ekshumację wynika nie tylko z różnicy mentalności cywilizacyjnej, niezrozumienia Ukraińców dla polskiej wrażliwości na potrzebę nazwania z imienia i chrześcijańskiego pochówku szczątków ofiar ludobójstwa, o której mówił dr Pietrzak uczestnik debaty Propaganda a prawda  historyczna.

Polskojęzyczni politycy i dziennikarze, którzy negują lub minimalizują zbrodnie ukraińskich nacjonalistów albo przypisują je Rosjanom bądź też głoszą, że to nie jest dobry czas (aby szczerze pomówić o bandytyzmie OUN-UPA) – wszyscy oni są mentalnym pomiotem komunistycznych propagandystów, ongiś zakłamujących rzeź katyńską wedle identycznego wzorca. CAŁY TEKST TUTAJ -> KLIK.