2 czerwca 1929 r. odbędzie się w naszej szkole doniosła uroczystość poświęcenia sztandaru szkolnego. Projekt ten został powzięty większością głosów w radosne święto Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości Polski. Sztandar przedstawia z jednej strony obraz Najświętszej Panny, z drugiej Godło naszej Ojczyzny, zda się więc mówić, żeśmy cząstką narodu pod opieką Królowej nieba i Polski. Sztandar, symbol jedności i solidarności, tworzy z nas wszystkich jeden zwarty związek o wspólnym celu i wspólnych dążeniach, streszczających się w haśle: „Bóg i Ojczyzna”! –napisała uczennica Zakładu Naukowo- Wychowawczego SS. De Notre Dame we Lwowie, przy ulicy Ochronek l. nr 8. w Jednodniówce wydanej z okazji 25-lecia istnienia zakładu.

20 lutego 2023 r. na elewacji tego budynku  (obecnie przy ul. Konyśkiego nr 8)  we Lwowie została odsłonięta tablica upamiętniająca polską zakonnicę bł. S. Marię Antoninę Kratochwil i żydowskiego mikrobiologa Ludwika Flecka, ucznia polskiego  profesora Rudolfa  Weigla. Zgodnie z  decyzją Rady Miasta Lwowa tablica jest w dwóch językach – po ukraińsku i po angielsku.

Wytyczne UE europejskiej będą realizowane,  nie zdarzyło się nic z tego, co obiecał pan Minister a wprost przeciwnie, już jest realizowana agenda UE i ONZ a najlepszym dowodem jest to, co za chwilę rozpocznie się w gmachu Uniwersytetu Warszawskiego – Bartosz Kopczyński, uczestnik Konferencji Prasowej Ruchu Ochrony Szkoły wskazał na Międzynarodową Konferencję zorganizowaną przez Ministerstwo Nauki wraz z Unicefem na temat projektu edukacji włączającej, z udziałem Ministra Edukacji, przedstawiciela rządu ds. edukacji włączającej, przedstawiciela rządu ds. niepełnosprawnych, propagatorów „edukacji włączającej” z kraju i zagranicy oraz przedstawicieli ONZ z agendą, która pod hasłem „edukacji włączającej ” wyłącza z edukacji dziecka nabycie przez nie wiedzy  i wychowania- potrzebnych do rozwoju w dorosłym życiu ale włącza zapoznanie dziecka już od drugiego roku życia z seksualnością, jako głównym (jedynym?) źródłem satysfakcji oraz afirmacją ideologii lgbt.

1 lutego 1992 roku lider KPN Leszek Moczulski wygłosił w Sejmie RP przemówienie dotyczące Sprawozdania Sejmowej Komisji Sprawiedliwości oraz Komisji Ustawodawczej o poselskim projekcie uchwały w sprawie uznania decyzji o wprowadzeniu stanu wojennego za nielegalny oraz powołania Komisji Nadzwyczajnej, która miałaby się zająć także kwestią zbadania podstaw prawnych jego wprowadzenia oraz przestępstw popełnionych przez władze PRL w czasie jego trwania. W trakcie swego przemówienia, w jego końcowej fazie lider KPN, postanowił, jak stwierdził rozszyfrować prawdziwe znaczenie skrótu rządzącej w PRL partii, której posłowie po układzie z Magdalenki, przemienili się w ciągu jednej nocy z komunistów w ,,europejską” lewicę. CAŁY TEKST TUTAJ -> KLIK.

Celebrowanie polskich ofiar jest naszym obowiązkiem. Problemem jest porozumienie z narodem, który nie chce uznać swojej zbrodni i czci pamięć o jej sprawcach- napisał Bronisław  Wildstein w Demokracji limitowanej. A co z  obywatelami polskimi (?), którzy nie chcą uznać zbrodni tego narodu  i czczą pamięć o jej sprawcach?

To książka, którą ktoś musiał w końcu napisać– wydawnictwo ZNAK poleca książkę Grzegorza Motyki Akcja Wisła ’47 Komunistyczna czystka etniczna.

Nie jest to prawdą, już ktoś wcześniej ją napisał. Jej pierwsza odsłona została napisana przez dr Grzegorza Motykę prawie 20 lat temu, ocenili ją wówczas polscy historycy: Wymieniona pozycja, wydana bardzo starannie w twardej oprawie, pojawiła się na wyraźne zamówienie OUN w przeddzień 60. rocznicy tej zbawiennej dla Polaków i Ukraińców operacji „Wisła”.

Mimo zakończenia wojny, ustalenia granicy między Polską a ZSRR podziemie ukraińskie kontynuowało działalność na terenach południowo – wschodnich Rzeczypospolitej, w związku z tym  władze Państwa Polskiego podjęły decyzje polityczno- militarne w celu zachowania integralności terytorialnej oraz zapewnienia porządku i bezpiecznego życia obywateli Rzeczypospolitej na tych terenach. W żadnym wypadku nie można się zgodzić z tezą, że wysiedlenia miały charakter czystki etnicznej – historycy polscy i ukraińscy omawiali  temat  Operacja Wisła na międzynarodowym seminarium historycznym – Warszawa lipiec 2001 r. (Andrzej Żupański).

Czy grozi nam wojna? – dr Lucyna Kulińska <-KLIK.

LUDOBÓJSTWO DOKONANE PRZEZ NACJONALISTÓW UKRAIŃSKICH NA LUDNOŚCI POLSKIEJ WOŁYNIA 1939-1945
I. Monumentalna praca Władysława i Ewy Siemaszków (ojca i córki) o ludobójstwie ukraińskim na Wołyniu w okresie II wojny światowej jest jakby woluminem w nieistniejącym wielotomowym dziele o całokształcie ludobójstwa na Polakach w tamtych latach. Polacy byli wówczas obiektem ludobójstwa – w różnych postaciach i rozmiarach – niemieckiego, sowieckiego oraz ukraińskiego. Dwa pierwsze są nieźle znane i udokumentowane. Natomiast ludobójstwo ukraińskie, jak dotąd – znacznie gorzej. To ostatnie, terytorialnie, nie ograniczało się zresztą, jak wiadomo, do obszaru Wołynia (i części południowego Polesia), lecz objęto również całą Małopolskę Wschodnią, a nawet część powiatów południowowschodniej Polski w jej obecnych pojałtańskich granicach. Ale trzeba pamiętać, iż teren byłego województwa wołyńskiego był pierwszym obszarem ukraińskiego ludobójstwa na Polakach, z ilością zamordowanych znacznie wyższą niż na terenach poszczególnych byłych województw Małopolski Wschodniej (województwa: tarnopolskie, stanisławowskie i wschodnia część lwowskiego) (1). Zatem słusznie Autorzy wzięli to właśnie województwo w pierwszym rzędzie na warsztat. CAŁY TEKST TUTAJ -> KLIK.

TUTAJ RELACJA FILMOWA.

Ukraińcy po raz kolejny w Lublinie czytali poezje T. Szewczenki na skwerze jego imieniem, którego twórczość ukazuje pogardę z jaką odnosił się do Polaków a w poemacie „Hajdamacy” są ukazane szczyty tej pogardy.
Strofy poematu „Hajdamacy” są nieakceptowalne, pobudzają antypolonizm, nie służą pojednaniu polsko-ukraińskiemu. Powyższe publiczne czytanie zorganizował Prezes Towarzystwa Ukraińskiego w Lublinie dr Grzegorz Kuprianowicz. W całym zbiorze wierszy i poematów Tarasa Szewczenki, pod tytułem „ Kobziarz” nie znajdziemy ani jednego zdania pozytywnie odnoszącego się do narodu polskiego. Znajdziemy natomiast w tej poezji a szczególnie w poemacie „Hajdamacy” kult dla zbrodniarzy i oprawców, którzy dokonali ludobójstwa na obywatelach Rzeczpospolitej Polskiej. W roku 1768 doszło do powstania chłopskiego, hajdamaków i kozaków znanego jako koliszczyzna, która przejawiała się masowym morderstwem Polaków, Żydów, duchowieństwa rzymskokatolickiego i unickiego. Szacuje się liczba ofiar koliszczyzny może wynosić nawet 200 tysięcy zamordowanych. Na kanwie hajdamackich morderstw, gwałtów, ludzkich nieszczęść, spalonych miast i wiosek opisanych przez Tarasa Szewczenko niektóre elity i historycy ukraińscy upatrują zaczątków narodu ukraińskiego. To Taras Szewczenko zaszczepił młodym Ukraińcom przekonanie, że prawdziwi patrioci nie potrzebują przestrzegać żadnych zasad moralno-etycznych. Na poezji Tarasa Szewczenki tak wyraźnie antypolskiej, wychowuje się pokolenia Ukraińców, przyucza się do przyszłego życia oraz uczy się postaw społecznych. CAŁY TEKST TUTAJ -> KLIK.