Lasy Piaśnickie, straszliwe miejsce kaźni czternastu tysięcy Polaków, bestialsko wymordowanych przez Niemców pomiędzy październikiem 1939, a kwietniem 1940 roku. Nawet dziś po 82 latach od tamtych tragicznych wydarzeń, miejsce to robi na człowieku nadal porażające wrażenie. Gdy przybyliśmy tu trzeciego maja przed południem, zastała nas głucha, przeszywająca na wskroś cisza. W lesie tym nie słychać bowiem nawet śpiewu ptaków, tak, jakby ich kolejne generacje, w jakiś niepojęty dla nas sposób, przekazywały sobie w genach, przez kolejne pokolenia, informację o tej straszliwej gehennie, jaka wydarzyła się tutaj ponad osiem dekad temu, by całkowitym milczeniem, powstrzymując się od swego ptasiego trele, na tym miejscu kaźni tysięcy niewinnych ludzi, nie zakłócać żadnym dźwiękiem, enklawy ich wiecznego spoczynku i oddać im hołd brzmieniem absolutnej ciszy.
